و آن دیگری |عدالت عابدینی

دستم را سمت جوان ترک دراز می کنم و آدرس پمپ بنزین را می پرسم. بی تفاوت فقط آدرس می دهد بدون اینکه دست بدهد. 
بعد که می فهمد ایرانی ام، دیگر برای خداحافظی کردن دست می دهد. به همین راحتی. چرا که اول فکر کرده بود من از اروپا به ترکیه آمده ام و مسیحی هستم.
مذهبی غیر مذهبی را قبول ندارد و بالعکس. نه تنها ادیان مختلف همدیگر را قبول ندارند درون ادیان هم اینطور مشکلاتی است. 
باور و اعتقاد هر کسی بسیار تاثیر گرفته از شرایط محیطی است که در آنجا رشد کرده است. چه شخصی که معتقد است و چه آنکه بی اعتقاد. 
اما همه این آدم ها می توانند رابطه خوب با هم داشته باشند. وقتی حریم همدیگر را حفظ کنند. وقتی نخواهند باور خود را به دیگری تحمیل کنند. وقتی به اشتراکات در موضوعات اخلاقی از جمله دروغ نگفتن، خیانت کردن، کلاش نبودن، کلاهبرداری و دزدی نکردن بپردازند. 
چند سال پیش ضمن کلاسی قرار شد با هم به حرم حضرت معصومه قم برویم و از آنجا عکاسی کنیم. 
خودم تمایلی برای عکاسی از این مکان نداشتم. چرا که دیگرانی بودند بهتر از من با امکاناتی خیلی بهتر عکس های خیلی خوب تهیه کرده بودند. 
هر چند که از یک سوژه هزار عکاس هم می توانند عکس های کاملا متفاوت با دیدهای متفاوتی بیاندازند. 
می ماند سوژه ای مهم تر و بهتر. 
آدم ها
آدم هایی که به این مکان می آیند، طیف  مذهبی اند. آدم هایی که صرفا با دیدن همین مکان آرام می گیرند.
آدم هایی از نقاط مختلف کشور و حتی خارج کشور. 
برای من این آدم ها بهترین سوژه بودند. 
من آدم ها را دوست دارم از هر قومی و نژاد و  فرهنگ و دینی. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نیزار قم و دانستنی هایی در مورد نیزارها |عدالت عابدینی

باورکردنی نیست. در یک منطقه آن هم در قم این همه دیدنی توامان با هم باشد. گل افشان، تالار نمکی و آب گرم جوشان.

گل افشان فصلی است. آن موقعی هم که ما آنجا بودیم گل افشان غیرفعال بود. اما محسن می گوید که آب گرم، آبش همیشه از دل زمان می  جوشد. جای امیدواری است. 
از تالار نمکی که اندک فاصله ای تا گل افشان دارد بازدیدی می کنیم. رسوبات نمکی و تاقدیس ها ترکیبات این غار را شکل می دهند. 
از آن بالا، قمرود و نیزارهای بلند و زرد رنگ پیرامون آن به خوبی دیده می شوند. از راه باریکه ای به سمت آب گرم می رویم که سیصد متر بیشتر فاصله ندارد. 

آب گرم بر روی تخته سنگی به مساحتی حدود 70 مترمربع ایجاد شده است. انگار که آب، سنگ را سوراخ کرده باشد و از آن بزند بیرون. قطر دریچه خروجی آب حدود بیست سانت می شود. آب خروجی از یک مسیر مشخص به سمت رودخانه جاری می شود. مسیر دیگری هم در کنار آن با زاویه 90 درجه قرار دارد که خشک است معلوم است که آب در زمان هایی بیشتر فوران می کند. 
نیزارهای قم در قسمت جنوب غربی شهرستان است و از سد پانزده خرداد شروع می شود و تا قم ادامه دارد. میزان این نیزارها در جاهایی انبوه می شود و در جاها دیگر کمتر. 
مسیر عبور از میان این نیزارها گاهی اوقات صعب العبور می شود و باید مراقب بود. جاهایی آب راکد هستند و پشه ها حسابی در آنجا جولان می دهند. 
ارتفاع نیازارها در بعضی قسمت ها به 4 متر هم می رسد. اما عمق رودخانه مشخص است که قبلا تا دو متر هم بالاتر بوده است. 
به نظر می رسد ارتفاع رودخانه به جهت ساخت سد پانزده خرداد و همچنین بارش کم، کاهش پیدا کرده است. 

اما نیزارها دارای ویژگی ها جالبی هستند که در ادامه به آنها اشاره می کنم.
-    نیزارها باعث تبدیل فاضلاب به محصولات بی ضرر یا مواد مغذی برای فعالیت های زیستی می شوند. 
 - نقش مهمی در حذف فلزات از آب های زیرزمینی دارند.
-  مخازنی برای تغذیه آب های زیرزمینی هستند.
- خاک را به کمک ریشه شان نگه می دارند و سرعت جریان ها یا رودخانه را می گیرند. 
-  از زمین های پایین دست و مجاور در برابر آسیب های سیل محافظت می کنند. 

 

 

 

 

 

روستای ابرجس قم

• ایرانی ها بو می دهند!

این نقل قول از فرزند دوستی است که سالها قبل به خارج از کشور مهاجرت کرده است.

ببینید شاید این حرف فرزند دوستم درست باشد. چرا که سالهاست در خارج از کشور بوده است و فرزندش هم در آنجا بزرگ شده است. اما از دوستم انتظار نداشتم به این راحتی این حرف را بپذیرد و اصلا دیگر ایران نیاید.

خب این حکایت بعضی از ایرانیانی است که در خارج از ایران زندگی می کنند.

حالا بیاییم ایران خودمان.

کسانی هستند که از بیرون قم چنین قضاوتی در مورد آن می کنند. آدم هایی  دیده ام که اصلا پایشان را به قم نگذاشتند و یک بد و بیراه هایی می گویند که نپرس.

حالا برویم داخل قم.

داخل قم هم باز این تقسیم بندی وجود دارد.

یک طرف شهر مربوط آدم خوب ها است و دیگر تحت سیطره آدم بدها!

از قضا من هم در  قسمت آدم بدها هستم. حالا من چه خاکی به سرم بریزم!؟

هیچ خاکی!

من اصلا اهمیت نمی دهم و بسیار هم لذت می برم، چرا که جنبه های منفی را خط می زنم و به مثبت ها نگاه می کنم.

 شاید خودم و  برخی افراد به خاطر آب شور سابق قم و برخی رفتارها از قمی ها خاطرات بد داشته باشیم ولی این ها دلیل نمی شود همه چیز و همه کَس را به یک چشم دید. بدی ها را پررنگ کرد و خوبی را فراموش.

در قم همه جور و همه رنگ آدمی زندگی کنند در هر قسمت از آن

در مورد ایران هم همینطور است.

هیچ وقت نباید جزء را به حساب کل گذاشت.

منفی نگری زندگی را به زهری گزنده تبدیل می کند.

طبیعت قم هم از این قضاوت ها در امان نمانده است. بیشتر آدم ها وقتی می خواهند از قم بگویند به منطقه شوره زار و بیابانی و کویر اشاره می کنند.  هر چندکه اینها هم دیدنی های خاص خودش را دارد.

اما لایه های دیدنی و ناشناخته زیادی در این شهر هستند که در اینجا به یکی از آنها یعنی روستای ابرجس خواهم پرداخت.

روستای ابرجس را اولین بار است که وارد می شوم. برای ورود بر روستا باید از پلی که بر روی رودخانه ای قرار دارد عبور کرد. روستا بر دامنه  تپه ای قرار گرفته است. کوچه خیابان ها به زیبایی سنگفرش شده اند

خانه ها بیشتر نوسازی هستند ولی تک و توک خانه های کاه گلی هم دیده می شود.

از دهیار نتوانستم اطلاعات زیادی بگیرم که آن هم احتمالا به مشغولیت کاری اش بر می گردد. اما پرسان پرسان می توانم اطلاعاتم را از روستا کامل تر و کامل تر کنم و مردم تا می توانستند کمک می کردند.

روستای ابرجس با طبیعتی بکر و دست نخوره در 42 کیلومتری جنوب قم است. روستایی خوش آب و هوا  که قدمتی 5 هزار ساله دارد.

روستاهای بیدهند و کرمجگان هم در امتداد این روستا قرار دارند. رودخانه پر آب «دره باغ» از میان این روستاها عبور می کند. کوه هایی با دو تا سه هزار متر ارتفاع این روستاها را احاطه کردند. کوه هلیل معروف ترین کوه این منطقه است که کوهنوردان زیادی هم برای صعود به این کوه می آیند.

به خاطر تنوع آب و هوا در این روستا محصولاتی چون گردو، بادام، قیصی، انجیر و گیلاس در این روستا به عمل می آیند.

مردم علاوه بر کشاورزی و باغداری به  زنبورداری هم مشغول هستند. البته نه فقط در این روستا. بنا به شرایط فصلی به جاهای دیگر هم می روند.

در حین گشت و گذار در روستا با اسماعیل اسماعیلی مرد باصفای بیدهندی آشنا می شوم.

روبروی کلبه دنج اش از هوای لطیف پاییزی استفاده می برد. اتاقک دنج و مناسبی در آنجا دارد.

مهمان  چایی داغ و صحبت های خوب او می شوم.

بنا به تجربه شخصی اش حرفی می زند که برایم به یادگار می ماند  و  آن هم به قدرت اراده بر می گردد.

او می گوید انسان اگر بخواهد و اراده داشته باشد می تواند با یک سوزن کوه را هم جابجا کند.