حرکتم با نم نم باران شروع شده است. با توجه به اینکه به سمت دریای خزر می روم، مسیرم سرپایینی است اما باید مراقبت لغزندگی و شلوغی جاده هم باشم. باران گاهی اوقات شدید و گاهی اوقات هم قطع می شود.
بالاخره به شهر «ساری» می رسم. از آنجا مسیرم را به سمت شهرستان «نکا» تغییر می دهم. پس از رسیدن به نکا،شب را مهمان خانواده مهربان دوست عزیزم «کمیل» هستم. در این خانه حسابی استراحت می کنم و فردای آن روز به سمت شرق شهرستان نکا پیش می گیرم. تا ابنکه به بندر گز می رسم و از آنجا وارد جاده فرعی در سمت چپ جاده می شوم. از اینجا به بعد است که کم کم هموطنان ترکمن ام را می بینم.
تیپ ظاهری، زبان و حتی پوشش آنها آن قدر متفاوت است که گویی وارد کشور دیگری شده ام و چقدر خوشحالم از اینکه می بینم کشور ما دارای چه وسعت تنوعی بالایی است.
به روستای «قره سو» می رسم. به طور کاملا اتفاقی با یکی از اعضای شورای این روستا آقای کنعانی آشنا می شوم و آن هنگامی است که از مسجد به خانه شان می آمد. با چهره ای گشاده و خندان مرا به خانه شان می برد. شخصیت فعال و پویایی و همچنین آرامی دارد وی علاوه بر اینکه از اعضای شورای روستا است، جزء اعضای شورای بندر ترکمن و همچنین رئیس اتحادیه کامپیوتر آنجا هم است.
روستای قره سو
روستای «قره سو» استان گلستان که در 5 کیلومتری بندر ترکمن واقع شده است دارای قدمتی بیش از یک صد سال است. هر چند که به دلیل پیشروی آب دریا، این روستا را جابجا کرده اند و اندکی فاصله اش از جای قبلی دورتر شده است.
نام آن برگرفته از رودخانه ی به همین نام است که از کنار آن می گذرد. گویش اکثر مردمان این روستا ترکمنی است و علاوه بر ترکمن ها، سیستانی ها و ترک ها نیز در آنجا زندگی می کنند.
این روستا دارای آب و هوایی معتدل است که کمترین دما آن معمولا صفر درجه و بیشترین آن سی درجه می باشد.
پوشش گیاهی این روستا بیشتر «نیزار» است و از محصولات کشاورزی و دامداری آن می توان به «گندم»، «جو»، «کلزا»، «برنج»، «پرتقال»، «شلیل»، «نارنگی» اشاره کرد که اخیرا به کاشت درخت انار نیز روی آورده اند.
بیشتر مردم این روستا به کار صیادی مشغول هستند و زنان هم به کار «گلیم بافی» و «قالیبافی» مشغولند و کمک حال همسرانشان هستند، هرچند ه دیگر کمتر از گذشته است.
اما این روستا غذاهای سنتی خوشمزه ای هم دارد که می توان به «چکدرمه»، «بروگ»، «قتلمه» و «پشمه» اشاره کرد.
مراسم عزاداری
مراسم عزاداری این روستا کمی متفاوت از جاهای دیگر کشورمان دیدم. آنها پس از فوت
یک نفر تا پنج روز زنان روستا به خانه صاحب عزا می روند و در آنجا عزاداری می کنند
و مردان فقط به چادری که در روبروی خانه صاحب عزا است می روند و فاتحه ای را می خوانند.
آنها در این ایام لباس سیاه نمی پوشند. و مراسم در روز سی ام، صدم دارند و البته
هر ماه هم مراسم برگزار می کنند تا یک سال شود بعد از یکسال دیگر سالگرد برگزار می
کنند.
فردای آن روز پس از دیدار از قسمت های مختلف روستا به بندر ترکمن می روم و در یک جشنواره محلی شرکت می کنم.
- ۹۴/۰۳/۲۴
