قاعده بازی

پیام نما - قاعده بازی

رو بالکن خونه ای. به دور دست نگاه می کنی خیلی دور. فقط نگاه می کنی. هیچ فکری نمی کنی، اصلا حوصله ی فکر کردن  نداری. کاملا بی حس وحالی. دمقی. هیچ صدایی رو نمی شنفی. فقط دوست داری نگا کنی


پسرک تهدید می کنه و به زور یک چیزی ازدختر می گیره. نمی دونی چیه؟ دختر باز فریاد می کشه. تپش قلبت داره زیاد می شه داره از جا کنده می شه مثل اینکه پاهاتا محکم بستن. پسرک فرار می کنه و دختر با چادر به دنبالشه. چادر ازسرش میافته نمی دونی انداخت یا افتاد؟ پسرک می ره دختر هم. هر دو می رند و نقطه می شن. دیگه هیچکدومو نمی بینی. احساس خفگی و کرختی بهت دست می ده. می بینی که با تمام ادعاهات هیچ غلطی نمی تونی بکنی!
بر می گردی توی اتاقت. کتابی از قفسه کتاب بر می داری. بازش می کنی. می خونی:
"وقتی نمی توانی قواعد بازی را تغییر دهی، پس خفه شو و بازی کن."

در حاشیه

- سفر چهار روزه به اهواز و شرکت در دو برنامه عروسی و همچنین سفری کوتاه به روستای "حلاف" از توابع حمیدیه اهواز دلیل غیبت ام در هفته ی گذشته بود. اما افسوس خوردم! افسوس که چرا  بیشتر "خوشی های جمعی" ما تنها به مراسم عروسی ختم می شود نه به قبل و بعد از آن.

- روزی کشور A"" به کشور "B " حمله می کند و می گوید نباید بین همسایه هادیواروجود داشته باشد. رادیو و تلویزیون کشور B از صبح تا شب مردم دلاور را دعوت می کند که به  پا خیزند و از سرزمین قهرمان پرور B دفاع کنند اما مردم دلاور که دلاورآور هم هستند به پا نمی خیزند واز سرزمین قهرمان پرور دفاع نمی کنند می توانید بگویید چرا؟
جواب: برای اینکه آن روز مردم دلاور کشور B مشغول تماشای برنامه های ماهواره از تلویزیون بوده اند. (از کتاب "حالا حکایت ماست" عمران صلاحی)

 

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||