پس از سفر از خود سفر

پیام نما - پس از سفر از خود سفر

معمولا دیگر برایم عادت شده که بعد از هر سفر نسبتا طولانی ایی که با دوچرخه انجام می دهم، نوشته ای ورای سفرنامه بنویسم و برخی از نکات که در حین سفر نتوانستم به آنها بپردازم به طور جداگانه درموردش بنویسم که در اینجا به طور تفکیک شده در خصوص هر یک از آنها سخن می گویم و می توانم بگویم که کمی هم بوی انتقادی دارد از خودمان:

2 –یکی از دلایلی که مانع از سفر بسیاری از ما ایرانی ها مخصوصا به خارج کشور می شود، هزینه های مربوط به سفر است. به قول دوستی که چند وقتی بیشتر از من در گرجستان بود می گفت ایرانی در این جا خیلی ولخرج هستند. من خودم ایرانی های بسیاری در آنجا دیدم که فقط دوست داشتند پول شان را خرج کنند، در حالی که بسیاری را دیدم که از کشورهای اروپایی و توسعه یافته آمده بودند و یک کوله پشتی بزرگی هم همراه داشتند، و خیلی در هزینه های صرفه جویی می کردند بدون آنکه فشار آنچنانی به خودشان بیاورند و جالب تر اینکه خانوادگی هم آمده بودند. اینها که می آمدند، تحقیق از دوستان و یا فضای مجازی می کردند و جای ارزان و مناسبی را برای هم انتخاب می کردند. غذا را از قسمت های اعیان نشین شهر تهیه نمی کردند، بلکه از مرکز شهر و جاهایی که ارزان باشد و راه حل های دیگری داشتند که در این جا نمی گنجد به همه آنها اشاره کنم.
3 –مسئله مهم دیگری که می خواهم به آن اشاره کنم. ننوشتن سفرنامه از طرف ما ایرانی هاست. کلا چند سالی است که ما در نوشتن مشکل پیدا کرده ایم، هر چند که قبلا هم بوده ولی الان دیگر شدیدتر شده است. دوستان اگر خاطرشان باشد تا چند سال پیش ما وبلاگ نویس ها بسیاری داشتیم که خوب هم می نوشتند، اما در چند سال اخیر به شدت کاهش یافته اند.
به نظرم یکی از دلایل آشکار این چنین تغییری به خاطر ایجاد شبکه ارتباطی متنوع جدیدی است که حاصل شده و دیگر بی  حوصلگی و تنبلی ما ایرانی ها است. هر چند که از این شبکه های خیلی استفاده های مفید می توان برد ولی ظاهرا اولویت در این شبکه ها فعلا رقابت در دریافت بیشترین تعداد لایک هاست. حوصله ای واقعا عجیب است. در این سال های انواع سریال های هزار قسمتی رشد قارچ گونه پیدا کرده اند و عجیب مردم حوصله دارند اینها را ببیند ولی دریغ از حوصله نوشتن، اصلا نوشتن نه، خواندن. اگر دقت کنیم در سال های اخیر میزان مطالعه به شدت کاهش یافته است و نسل جدید به طور عجیبی با خواندن کتاب غریب شده است.

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

به زودی...

پیام نما - به زودی...

سفرنامه

سفر با دوچرخه به گرجستان و ارمنستان

 

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

چرخنامه سفر به کویر مرکزی ایران (شهر انارک) قسمت ششم

پیام نما - چرخنامه سفر به کویر مرکزی ایران (شهر انارک) قسمت ششم

جاده تنهایی و سراب خیالی در منتهی الیه آن 

 

 

 بادگیرها و قوس های روی پشت بام ها نشانه هایی ازمعماری  دوران کهن ایران هستند. 

آثار بر جا مانده از قلعه که شهر را کاملا احاطه کرده بوده است. 

درب قدیمی با کلون های مردانه و زنانه که دیگر از این کلون ها هم کمتر دیده می شود. 

 از قسمت های خوب شهر همیین بازسازی  خانه های قدیمی و سنگ فرش نمودن کوچه ها و عابرپیاده ها بود

 خانه ها طوری طراحی شده اند که بتوانند حداکثر نورگیری را داشته باشند.

 

حیف که این خانه چنین به ویرانی رفته است. مسلما اگر نوسازی شود می شود یک خانه ی شکیل و زیبا از آن در آورد. 

 

گویا قسمت پایانی این پله ها برداشته شده است و به نظر که قبلا راهی بوده برای رفتن به پشت بام یعنی قسمت تابستانه ی خانه 

 در گرمای سوزان کویر مرکزی، تنها این بادگیرهای بلند بودند که می توانستند خنکای خانه را حفظ  کنند. 

 

 

 

,,

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

سخن پایانی سال 92

پیام نما - سخن پایانی سال 92

کم کم سال 92 نیز به روزهای پایانی خودش نزدیک می شود. مسلما این سال نیز همچون سال های گذشته برای همگان با خوبی ها و بدی ها، پستی ها و بلندی ها، غم ها و شادی هایی همراه بوده است که همه ی اینها دیگر جزئی از خاطرات  ما شده اند.

یعنی کسی را نمی توان در این دنیا یافت که به دور از مشکلات و سختی ها باشد، فقط تفاوت در میزان آنهاست. بعضی ها بیشتر درگیر و گرفتارند و برخی کمتر. اما در هر حال غم و غصه و گرفتاری برای همگان هست.
در برابر گرفتاری و مشکلات باید مبارزه کرد، قاعده زندگی این است، اگر تسلیم شدیم، شکست می خوریم، عاقبت شکست هم افسردگی است و ناامیدی.
من هم مثل سایرین فارغ از این گرفتاری ها و غصه ها نبوده ام، مشکلات خاص خود را داشته ام که در گذر زمان کمرنگ کمرنگ شده اند و خود را وقف در آنها نکرده ام.
سختی هایی بوده است، اما اینها را دلیل بر این نمی بینم که چشم بر خوشی های بسیاری هم که در زندگی داشته ام ببندم.
این زندگی را بسیار دوست دارم و از آن لذت می برم. از همراهی و همنشینی با دوستان خوبم خرسندم. به آینده بسیار امیدوار.
هر چند سفرهایم نسبت به سال های گذشته کمی کمتر بوده است،اما در همین سفرها، دیدنی ها بسیار زیبایی را از کشور خوبمان دیدم، با مردمان نیک سیرت بسیاری آشنا شدم و همچنان دوست دارم پیش بروم
در پایان امیدوارم که دوستان خوب  و عزیزم سال خوب و خوشی را آغاز کنند و پذیرای بهترین تبریکات من برای سال نو باشند.

تا سال بعد
حق یارتان

به کجا ها برد این امید ما را؟
به کجاها برد ما را؟
نشد این عاشق سرگشته صبور
نشد این مرغک پر بسته رها
به کجا می روم یارا؟
به کجا می برد مارا
 

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

دوستی و جدایی

پیام نما - دوستی و جدایی

سال ها پیش در شهرستانی با فردی آشنا شدم که در منطقه جردن تهران که بالا شهر تهران هم محسوب می شود، مغازه ای داشت. با وی هم کلام می شوم و از کار و بارش می پرسم. دقیقا خاطرم نیست که شغل او دقیقا چه بود، اما می دانم هر چه که بود بیشتر مخاطبانش را زنان تشکیل می دادند. 

سوال به بازاریابی و چگونگی جذب مشتری اش می رسد. نکته جالب در شیوه صبحت کردن وی با مخاطبانش بود. برای اینکه تصویر واقعی از ارتباط با مخاطبانش را برایم نشان دهد، صدایش را نازک می کنم، خیلی آرام آرام شروع می کند به صحبت کردن و به لهجه ای خود تهرانی ها فعل هر جمله را تا آنجا که می تواند کش می دهد، صحنه خنده داری بود! به شوخی می پرسم که اگر مثلا  یک روسری برای مشتریت  اصلا مناسب نبود چه می کنی؟ خیلی ساده گفت: فقط تعریف! چیزی که طرف مقابل شیفته ی آن است. کافی ست بی خود و بی جهت از طرف مقابل تعریف و تمجید کنیم، و از نداشته هایش بگوییم، شخصیت به وی بدهیم، اگر بیست کیلو هم اضافه وزن داشته باشم آنقدر تعریفش می کنیم که فکر کند واقعا یک مانکن است و باورش هم می شود. به همین سادگی! و این طور است که ما مشتری جذب می کنیم. 

و این نوع شخصیت پردازی های بی جا را می توان به کل جامعه تعمیم داد، چه بسیار دخترانی که به سادگی فریب طرف مقابل را می خورند و این تنها در مورد دختران نیست، بلکه درمورد خود پسران نیز اینگونه است. 

با گسترش ارتباطات مجازی و شبکه های اجتماعی در سال های اخیر، این نوع روابط بی اساسی به شکل حجیمی در سطح جامعه در حال گسترش است و چیزی که وجود دارد، این است که  اصول درستی بر  آن حاکم نیست. روابط سطحی، دوستی های ناپایدار که اختلال زندگی فردی و شخص را می تواند در آینده در پی داشته باشد.

و گاهی چنان این ارتباطات آتشین و بی پایه ادامه پیدا می کند  که در نهایت منجر به ازدواج و شکل گیری یک زندگی مشترک هم می شود. اما طولی نمی کشد که زندگی که به سادگی شکل گرفته، خیلی ساده تر از آن هم از میان می رود. خود در ماه های اخیر شاهد بسیاری از این جدایی ها بودم و از این مسئله بسیار متاسفم می شوم که چقدر این زندگی بی معنا و مفهوم شده است. با کلی شور و عشق و عاشقی و فدایت شوم تشکیل زندگی می دهند و به راحتی از هم جدا می شوند. 

این نوع ارتباطات سست فقط در بین دختران و پسران نیست بلکه بین خود دختران و خود پسران نیز اینگونه است. به ظاهر با هم خیلی دوست هستند، اما زمانی که گرفتار می شوند و به یکدیگر نیازمند این روابط بسیار آسان گسسته می شود.

پس آیا بهتر نیست انسان ها در ابتدا خود را بشناسند و خود را از لحاظ دانش و توانایی آنچنان تقویت کنند و بی نیاز از تعاریف بی جای طرف مقابل و براساس شناخت واقعی روابط دوستی خود را شکل دهند

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

یک قطره آب

پیام نما - یک قطره آب

شنیده ایم که آب مایه حیات است، زندگی ما بسته به آب است. سال هاست که انسان در  سیاره ها و ستاره های دیگر به دنبال نشانه ای از آب است، چرا که اگر  آب در آنجا باشد، موجود زنده ای هم می تواند در آنجا باشد.

در تاریخ می خوانیم در ایران حاکمان سال ها به واسطه ی همین آب چه ظلم ها به این مردم که نکردند.  جایی که آب فراوان است، حتی رفتار مردم هم تحت تاثیر آب فراوان بهتر می شود.
انسان اگر گرسنه و تشنه باشد، از تشنگی بیشتر از گرسنگی رنچ می برد.
اما اخیرا خبری جدید در سایت تابناک آمده است: «برجسته‌ترین کارشناسان محیط زیست دنیا هشدار می‌دهند که دنیا بیش از آن که از پایان یافتن‌ نفت نگران باشد، باید از تمام شدن آب بترسد، چرا که اوضاع برای هجده منطقه دنیا و از جمله ایران به مرحله‌ای خطرناک رسیده است.»
در ادامه این خبر آمده است: «در سطح منطقه‌ای، شکاف بین افزایش جمعیت و کاهش منابع آبی در حال وقوع بوده و برای نخستین بار در تاریخ در یک منطقه جغرافیایی، تولید غلات در حال کاهش است و هیچ راهی برای متوقف کردن این روند وجود ندارد. در نتیجه هماهنگ نبودن سیاست‌های جمعیتی با سیاست‌های بخش آب، هر روز ده هزار نفر به جمعیت خاورمیانه اضافه می‌شود، بدون آن که آبی برای تأمین غذای آنها باشد.»

در سال های اخیر که به روستاهای زیادی سفر کرده ام، کمبود آب را بسیار در آنجا لمس کرده ام و مسئله مهاجرت را.  مهاجرت به شهرها و بالتبع آن بیکاری و فساد نیز به همراه دارد.
با این حال قبلا مصاحبه جالبی را با پروفسور پرویز کردوانی، جغرافیدان، استاد ممتاز دانشگاه تهران و پدر کویرشناسی ایران خوانده بودم که مرتبط با خبر فوق است. بخش هایی از این مصاحبه که به مسئله ی آلودگی آب ها و کمبود آب است را برگزیده ام که خواندنش خالی از لطف نیست باقی قضاوت با خود شما.

- آب دریای خزر آلوده است، به طوری که در خیلی جاها ماهی ها دارند می میرند. یک زمانی می گفتند که ماهی های پرورشی نخورید، اما الان باید گفت که ماهی های پرورشی بخورید بهتر است.

- در جنوب تهران هم که رودهای فاضلاب اینقدر آب دارد که آدم درونش بیفتد او را می برد. به اندازه سد از هر کدام از رودهای تهران آب می رود. تمام سبزی ها هم از آن تغذیه می شود. یعنی نباید سبزی ها را خورد چون برای جنوب تهران است. تمام فاضلاب بیمارستانی، مردشور خانه و .... دارد می ریزد در آنجا.

- جامعه ای که آب بیشتری مصرف می کند، آب بیشتری هم آلوده می کند. تهران رود ندارد، اما سه تا رود فاضلاب دارد. از طرف دیگر اب های زیرزمینی ما دارد شور می شود

- هر شهری جز گیلان و مازندان اگر چمن بکارد، خیانت است. یک درخت اگر کاشته شود، هزار برابر چمن قدرت تصفیه کنندگی دارد. درخت شاخ برگ زیادی دارد. علاوه بر این چمن به گرم شدن کره زمین، سوراخ شدن لایه ازن، سرطانی شدن آب های زیرزمینی کمک می کند.

- سال 1340 وقتی در جهرم چاه زدند، آب 8-9 متری بود. الان دارند از 550 متری آب برداشت می کنند. انار رفسنجان 350 متر همه اش آب نمک است، آب دیگر وجود ندارد. ابرقو می روی از 350 متری آب برداشت می کنند.

- غرب استرالیا مثل ماست. کسی که خانه می سازد مجبور است طوری بسازد که بشود آب باران را از پشت بام جمع کرد و در آب انباری ذخیره کرد

- بارندگی در سطح شهر هم که قابل استفاده نیست. پشت بام آسفالت است، خیابان آسفالت است، کف جوی آسفالت است. تمام آب از شهر خارج می شود.

- کشاورزی هم باید سطحش پائین بیاید. این که ما کشاورزی را از 10 هکتار بکنیم، 100 هکتار توسعه پیدا نکردیم. نشانه ی کشورهای پیشرفته این است که سطح کشتشان را کم می کنند. سعی می کنند از زمینی که زیر کشت دارند، درست استفاده کنند. به این می گویند بهره وری. در اروپا از هر هکتار، 14  تن گندم درو می کنند. در ایران حداکثر5 تن برداشت می شود.

من در مورد کمبود آب در آینده بسیار نگرانم...

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

حیا هم خوب چیزیه!

پیام نما - حیا هم خوب چیزیه!

سال های ورود ویدئو به کشور و ممنوعیت استفاده از آن را کمتر کسی است که در آن زمان بوده باشد و به خاطر نیاورد. ویدیوئی که از هفت خوان رستم در میان پتو و کیف سامسونیت می گذشت تا به خانه برسد و شخص بتواند در خفا و پنهان و دور از هر نظری یک فیلم غیرمجاز را تماشا کند.

بعد از ویدئو، ماهواره میهمان دیگر بود با برنامه های متنوع تر و جذاب تر! باز هم مجازاتی بر آن تعیین شد و جریمه ای!
اما گویا گوش کسی به آن بدهکار نبود، دیگری قریب به اتفاق خانواده های صاحب آن شدند و بگیر و ببندها و پارازیت ها نتیجه ای نداشت و با وجود جرم بودن، داشتن،چنین وسیله ای دیگر در اکثر خانواده ها چیز عادی ایی شد.
دلایل مختلفی برای ورود این وسیله وجود دارد. آموزش، آگاهی از آخرین اخبار روز دنیا،  تماشای فیلم های به روز و سانسور نشده و بسیار جذاب و ...!


صحنه هایی که وقتی زمانی آن ها را می دیدیم سرتاپایمان سرخ می شد و از خجالت آب می شدیم ولی دیگر به سوی عادی شدن پیش می رود و خیلی چیزهای دیگر به مدد همین رسانه ها برای مان عادی می شود.
چیزی که قبلنها ممنوع بود ولی حالا دیگر جمیع خانواده با هم به تماشایش می نشینند!
چیزی که دنیای امروز به سمت آن پیش می رود، ولی آیا این راه درستی که به سمت آن پیش می رویم!؟ آیا  این ها نمی تواند باعث نوعی بی حیاگری در سطح جامعه و سست شدن بنیان خانواده  و بالتبع آن از هم پاشیدگی و در هم ریختگی آن شود!؟
شاید این ها برای ما بزرگتر ها عادی شود که چیز خوبی هم نیست اما کودکان در این بین چه تقصیری دارند که باید وقت و انرزی خود را صرف این برنامه های پوچ و مبتذل و بی ارزش کنند!؟ چرا این روند عادی سازی را می خواهیم به آنها هم سرایت دهیم!؟ چرا!؟
چرا همیشه انتظارات ما از مقامات فرهنگی و ... است که فکری به حال این معظل کنند و خودمان به دنبال راه حل نیستیم؟
در دوران دانشجویی در خصوص نقش تلویزیون در رسانه های غربی تحقیق می کردم. یکی از نکات مهم این بودکه آنها برنامه های تلویزیون را برای گروه های سنی مختلف تقسیم بندی می کنند، و کودک جرات ندارد هر برنامه ای را تماشا کند. حتی سریال هایی که در تلویزیون خودمان در آخر شب نشان می دهد، بچه ها حق تماشای آن را ندارند. چرا که این سریال های برای گروه سنی آنها نیست؟
در اینجا یا باید بپذیریم و تسلیم بشویم برای هر خوراکی که رسانه ها در اختیارمان قرار دهیم و یا اینکه با تدبیر و اندیشه به دنبال راه حل اساسی برای این معضلات باشیم و بدانیم که راه حل آنها در خودمان هست و لاغیر.
بی گمان راه حل هم وجود دارد. اگر در پی اش باشیم می یابیم.

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

روزی روزگاری در زنجان

پیام نما - روزی روزگاری در زنجان

تا زمان نوجوانی،  با تعطیل شدن مدارس و آمدن فصل تابستان و گرم شدن هوا، به دیگر خانه مان در زنجان می رفتیم؛ خانه ای در پایین شهر در کنار خیابان بیست متری با سه اتاق و آشپزخانه ای و حیاطی و درخت زردآلویی در میان آن!

مستاجری داشتیم که طبق عادت هر سال، یکی از اتاق ها را برایمان خالی می کرد.  از یخچال و تلویزیون خبری نبود. فقط گلیم و فرشی بود و ظرف و ظروفی برای پخت و پز. یخ را ناگفته همسایه ها برایمان می آوردند، در مواقع ضرورت من می رفتم و از آنها می گرفتم.
برای تماشای تلویزیون هم گاهی اوقات ساعت پنج بعد از ظهر خانه ی یکی از همسایه ها تلپ می شدم و کارتون های پسرشجاع،  سندباد، دهکده حیوانات، نیک و نیکو و... را تماشا می کردم  با آن تلویزیون های سیاه و سفید کوچک سونی و کلید روشن و خاموش  لمسی که تازه به بازار آمده بودند و بیش از دو شبکه هم نشان نمی دادند.
هر روز صبح کارم این بود که برم از خیابان پشتی مان، نان بربری تازه و داغ تهیه کنم. هنگام برگشت به خانه، چراغعلی را می دیدم که سبزی هایی را که با موتور گازی برای فروش آورده بود  جلوی مغازه می چید و آبی می داد تا تازه بمانند و چه عطر و بویی داشتند این سبزی ها!
مشتری دائمی نان قندی هایش بودم.
نان بربری با روغن حیوانی که بر روی آن می مالیدیم و می خوردیم خیلی می چسبید. اگر بهترین خوراکی های دنیا را بهمان می دادند تا این اندازه نمی چسبید!
علی و مهدی و سعید دوستان صمیمی ام بودند. علی نسبت فامیلی داشت، مهدی پسر تخس و زرنگی بود و سعید هم با آن کله ی ذوزنقه ای شکلکش هیچوقت از خاطرم نمی رود. پدرش با ماشین تخلیه چاه کار می کرد. می گفتند چند سالی زندانی است اما برای زندان با این ماشین کار می کند!
لیلا و ربابه و رقیه و نرگس هم دخترهای همسایه بودند که گاهی اوقات هم بازی مان می شدند اما فاطی چیز دیگری بود. دختر خوشگلی بود. او  هم به همراه خانواده اش از تهران می آمد. من که هر کاری کردم با او دوست شوم نمی شد  که نمی شد. این پسران پدرسوخته ی زنجانی مگر می گذاشتند، تا می خواستم بجنبم می دیدم که آنها با هم دوست شده اند و دارند لیلی لیلی بازی می کنند.
بیشتر اوقات با علی و مهدی و سعید بودم اما گاهی اوقات کاظم و اصغر و فتاح هم بازی مان می شدند. تا آخر شب کارمان قایم موشک بازی و لیلی بازی (این بازی مختص دختران نبود) بالا بلندی و مردم آزاری بود آخرش هم والدین با داد و بیداد به خانه می بردند.
یکبار با یکی از بچه های محل یعنی اسماعیل قرار شد  بیفتم کار تجارت!  خشکه زردآلو بخریم و آن را یک شب در آب بگذاریم و ببریم در پارک نزدیک خانه مان بفروشیم. دقیقا هفده تومان خشکه خریدیم. شب قرار شد من آن را آب بزنم ولی از شیطنتم شب از خواب بلند می شدم برگه ای می خوردم و این کار چندین بار در طول شب تکرار شد. فردا رفتیم و تا لنگه ظهر همه ی برگه ها را فروختیم دقیقا به همان هفده تومان خریدی که داشتیم فروختیم. و در آخر هر دو متعجب شده بودیم که چرا این طور شده بو!؟ اسماعیل هیچوقت معمای آن را ندانست
پدر مهدی مش صفر بود، با کله ی نیمه تاس و موهایی سفید به سفیدی برف. چهره ی خشنی داشت اما مهربان بود. کارش توزیع و پخش نفت کوپنی بود. هر موقع که ماشین نفت کش می آمد بلافاصله من هم می رفتم به مهدی و پدرش در توزیع نفت کمک می کردم.
اولش با اسب و گاریی که داشتند نفت را توزیع می کردیم اما بعدها ارتقا پیدا کردیم با وانت این کار انجام می شد. آخر کار هم مش صفر یک بیست تومانی کف دستم می گذاشت و من خوشحال و شنگول با لباسی سرشار از عطر و بویی نفت به خانه مان می رفتم. البته این کار به جز انگیزه مادی انگیزه ی دیگری داشت. بماند. اما مادر وقتی من را با آن اوضاع می دید چه دعوایی را ه مینداخت. لباسم را می کند و آب را در کتری گرم می کرد و با پارچ آب می ریخت روی بدنم! حمام که نبود یا باید این طور حمام می کردیم یا اینکه می رفتیم حمام عمومی!
دیوارهایمان با خانه همسایه کوتاه بود. مادر با زنان همسایه از همینجا هم به راحتی صحبت می کردند. چراغعلی یک درخت سیب داشت که نصفش در حیاط ما بود . من  که نمی گذاشتم سیبی بر روی درخت سنگینی کند! اما امان از درخت زردآلوی مان که تا آخرین سال هیچ باری نبود الا سالی که ما آنجا را ترک کردیم.
آن یکی خانه هم خانه ی مش صفر بود. درخت هلو و انگور و زردآلو در حیاطش بود با یک استخر کوچک و چند درخت تبریزی که من از این درخت ها خیلی خوشم می آمد.
اما مستاجر! بعضی وقت ها از آن مستاجرها هم گیرمان می آمد. در یکی از سال ها  مستاجرمان برای خودش مستاجری دیگری آورده بود که از قضا او هم در کار مواد مخدر و پخش بود.روزی ماموران می آیند خانه را محاصره می کنند و داخل خانه می ریزند و آنها را دستگیر می کنند. سالها ما از این جریان بی خبر بودیم تا پسر یکی از همسایه ها به من گفت و من به خانواده
راستی یک مغازه هم داشتیم که یک دوچرخه ساز در آنجا کار می کرد. مشتری هایش زیاد بود. پس از چند سال کار کردن وضعش خوب شد خانه ای خرید و از آنجا رفت.
سال 76 بود که خانه فروخته شد و تنها ماند خاطراتش...

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

عقل کل

پیام نما - عقل کل

کار و زندگی خودمان را رها کرده ایم و کارمان شده سرک کشیدن به زندگی این و آن. می خواهیم از همه چیز سر در بیاریم، فضولی کنیم، به خصوصی ترین بخش زندگی انسان ها وارد شویم. می شویم دانای کل! کسی  که به همه چیز و همه کس اشراف دارد، هر سوالی که می پرسند جواب می دهیم. به خودمان می بالیم. می شویم طرف مشورت هر کسی.


دلیل شکست هایش را نمی دانیم ازقوتش بی خبریم. اما به خاطر رفتاری و کار غلطی خودرا شایسته ای دانای  کلی می دانیم.
وقتی هم که گند کارمان در می آید  و زندگی ایی به تباهی کشیده می شود خیلی راحت می گوییم: تقصیر خودش است می خواست گوش نکند. و به همین راحتی همه چیز را برای خودمان حل می کنیم.

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||

آموزش و پرورش و آینده مبهم کودکان امروز

پیام نما - آموزش و پرورش و آینده مبهم کودکان امروز

با آمدن فصل زیبای پاییز، سال تحصیلی جدید آغاز می شود. دانش آموزان با شور و شوق به مدرسه می روند و آموزش می بینند تا آموخته های خود را در زندگی آینده خود بکار برند. هیجان چند سال اول تحصیل را هیچگاه فراموش نمی کنم، چرا که با حروف الفبا آشنا می شدم و با آنها می توانستم کتاب و مجله بخوانم و چه لذتی داشت این خواندن برای من.


با این حال اوضاع کنونی به مراتب بدتر ازگذشته شده است. دیگر اندک انگیزه هایی که در گذشته بوده است هم به مرور زمان درحال رنگ باختن است. دانشگاه ومراکز آموزشی فراوان شده اما کیفیت آموزش سیر نزولی به خود گرفته و مدرک تحصیلی است که مرتب ارائه می شود.
وسایل تفریح و سرگرمی همچون تلویزیون واینترنت و ... برای دانش آموزان به مراتب بیشتر ازگذشته است اما هدایت صحیح برای استفاده درست از این ابزار صورت نگرفته است.  نقش مشاوره های خبره تربیتی و درسی بسیار کم رنگ است.


در اینجا فقط نمی توان سیستم آموزشی را مقصر دانست، خانواده ها هم مقصر هستند ما هم مقصریم، همگی مقصریم

نوشته شده توسط عدالت عابدینی  ||