اگر روزی روزگاری جنیفر لوپز را ببینم هول نمی شوم و مثل خیلی ها در مورد راز جوان ماندن و موفقیتش در عرصه های مختلف بازیگری و خوانندگی و رقاصی ببخشید حرکات موزونش نمی پرسم.
اینها مسائل پیش پا افتاده و مسخره ای هست.
جوابش واضح و روشن است.
خلاصه می شود در ورزش و اراده پولادین و اعمال جراحی و حمایت های مردمی و دولتی و ...
سوال من چیزی دیگری است:
- جنی! این همه پول و ثروت را می خواهی چکار!؟
لابد بی هیچ تردیدی می‌گوید:
- مگه تو فضولی؟
جنیفر غیر قابل دسترس است. می روم سروقت یک زن عشایری در ایران خودمان در رشته کوه های سبزکوه بختیاری و داخل یک چادر سیاه که در لحظه دیدارمان تنها بود.
یادم رفت اسمش چه بود ولی گفت قمر صدام می کنن
از او پرسیدم چطور اینجا زندگی می کنی؟
در حالیکه استکان چایی جلویمان می گذارد. درد دلش شروع می شود.
دو سال پیش شوهرش را خرس کشته و الان با چند بچه ریز و درشتش زندگی می کند. یک خورده یارانه بخور و نمیر هم شده خرج زندگی شان. قیمت دام هم به زحمتش نمی ارزد.
وقتی از او خداحافظی کردیم مسیر را نشان مان داد. خیلی سخت بود پایین آمدن از آنجا. روی سنگ لیزی توی رودخانه کم مانده بود بیافتم داخلش و به هلاکت برسم.
با تمام سختی های قمر نمی دانم لوپز، لذت تنهایی و رهایی و اکسیژن خالص و سقف پرستاره هر شب قمر را درک می کند!؟
(در پرانتز بگویم تعریفم از لوپز دلیلی برای تایید برهنگی بیش از حدش و یا معرفی به عنوان یک نمونه موفق در زندگی حداقل از نظر من نیست و گفته آخر هم دلیل خوشبختی قمر نیست)